Richtlijnen rijp voor aanpassing door drie beproefde behandelingen

Twee studies met hormoontherapie bij prostaatcarcinoom en een studie naar neoadjuvante behandeling van invasief blaascarcinoom die tijdens ESMO Congress 2021 zijn gepresenteerd, gaan volgens internist-oncoloog prof. dr. Ronald de Wit op korte termijn de klinische praktijk veranderen. ‘Deze behandeling kan je patiënten niet meer onthouden.’

12-11-202112-11-2021

Leestijd: 5 minuten

dr. Marten Dooper

Beeld: Jeroen van Kooten Fotografie

Adrogeendeprivatietherapie (ADT) vormt al decennialang de basis van de behandeling van patiënten met gemetastaseerd, hormoongevoelig prostaatcarcinoom. De afgelopen jaren is de effectiviteit van ADT stap voor stap verbeterd door deze te combineren met andere medicijnen zoals docetaxel of abirateron (plus prednison). De Wit: ‘Dat riep natuurlijk de vraag op of de overleving nog verder kon verbeteren door zowel docetaxel als abirateron toe te voegen aan de ADT. De prospectieve studie PEACE-1, waarvan prof. dr. Karim Fizazi, internist-oncoloog in het Institut Gustave Roussy in Parijs, tijdens ESMO Congress 2021 de eerste resultaten presenteerde, geeft nu een antwoord op die vraag.’ In de PEACE-1-studie zijn 355 patiënten met de novo gemetastaseerd prostaatcarcinoom behandeld met een doublettherapie van ADT en docetaxel en 355 patiënten met een triplettherapie bestaande uit ADT, docetaxel en abirateron.¹ Van alle geïncludeerde patiënten had ongeveer tweederde hoogvolumeziekte. De tripletbehandeling leidde tot een langere mediane (radiologisch) progressievrije overleving dan de doubletbehandeling: 4,5 jaar versus 2,0 jaar (HR: 0,50; P < 0,0001). Daarbij was de relatieve winst in progressievrije overleving groter voor de patiënten met hoogvolumeziekte dan voor de patiënten met laagvolumeziekte (HR: 0,47 versus HR: 0,58). Ook de algehele overleving verbeterde door de toevoeging van abirateron aan de combinatie van ADT en docetaxel (HR: 0,75; P = 0,017). Statistisch significante winst in de algehele overleving werd (vooralsnog) alleen gezien bij patiënten met hoogvolumeziekte (HR: 0,72; P = 0,019); in de groep bij mannen met laagvolumeziekte is het aantal overlijdens nog te laag (HR: 0,83; P = 0,66).

‘Tot nu toe ging in Nederland de voorkeur uit naar de toevoeging van docetaxel aan de ADT’, legt De Wit uit. ‘Dat had enerzijds te maken met de hogere kosten van abirateron en anderzijds met de langere duur van bijwerkingen. De resultaten van PEACE-1 zijn mijns inziens echter zo overtuigend dat je al deze patiënten nu ook een behandeling met abirateron moet aanbieden. De hogere overlevingskans weegt wat mij betreft ruim op tegen de extra bijwerkingen. Bovendien is abirateron binnenkort uit patent, waardoor de kosten sterk zullen dalen.’

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Cervixcarcinoom

Nieuwe eerstelijnsbehandeling voor gevorderd cervixcarcinoom

De resultaten van de KEYNOTE-826-studie leiden hoogstwaarschijnlijk tot aanpassing van de standaardbehandeling van vrouwen met gemetastaseerd en gerecidiveerd cervixcarcinoom. Internist-oncoloog dr. Nelleke Ottevanger zet de resultaten van deze studie in perspectief. Evenals ander, door haar als interessant beoordeeld onderzoek.

12-11-202118-11-2021

Leestijd: 6 minuten

Twan van Venrooij

Beeld: Jeroen van Kooten Fotografie

Aan de fase III-studie KEYNOTE-826 deden 617 vrouwen mee met een cervixcarcinoom dat primair was gemetastaseerd, was gerecidiveerd of persisteerde na chemoradiotherapie.¹ Zij werden gerandomiseerd tussen chemotherapie plus pembrolizumab of dezelfde chemotherapie plus placebo, waarbij de chemotherapie bestond uit paclitaxel plus cisplatine of carboplatine, met eventueel bevacizumab erbij. Geen van de vrouwen was nog curatief te behandelen of was eerder met chemotherapie behandeld voor gevorderde ziekte. Ottevanger vertelt dat de studie voortborduurde op de resultaten van de fase III-studie GOG 240, die enkele jaren geleden de waarde van de toevoeging van bevacizumab aan chemotherapie onderzocht.²‘De standaardbehandeling voor gemetastaseerde ziekte is momenteel cisplatine of carboplatine plus paclitaxel, met of zonder bevacizumab. In de GOG 240-studie waren de resultaten met bevacizumab erbij het meest positief. De totale overleving in deze onderzoeksgroep was 16,8 maanden, ten opzichte van 13,3 maanden bij chemotherapie zonder bevacizumab. Op de resultaten van deze studie heeft KEYNOTE-826 als het ware voortgebouwd, door pembrolizumab toe te voegen.’

De resultaten die tijdens ESMO Congress 2021 zijn gepresenteerd zijn gelijktijdig gepubliceerd in New England Journal of Medicine. De toevoeging van pembrolizumab ging gepaard met een significante verbetering van de progressievrije en totale overleving.³In de totale groep patiënten was de mediane progressievrije overleving (mPFS) 10,4 maanden bij de vrouwen die pembrolizumab kregen en 8,2 maanden in de placebogroep, met een hazard ratio (HR) van 0,65. In de studie waren subgroepen gemaakt op basis van de PD-L1-expressie, uitgedrukt in de combined positive score (CPS). Bij patiënten met een CPS ≥ 1 en ≥ 10 verbeterde de HR, maar niet de mPFS. De mediane totale overleving met pembrolizumab was 24,4 maanden versus 16,5 maanden met placebo met een HR van 0,67. Voor de subgroepen met een CPS ≥ 1 en ≥ 10 was de mediane totale overleving zelfs nog niet bereikt. Alle verschillen waren statistisch significant. ‘Dit zijn overtuigende resultaten, die voldoende lijken om de behandeling als nieuwe standaard over te nemen’, aldus Ottevanger.

Verdere follow-up

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Maagcarcinoom

Oesofaguscarcinoom

Immuuntherapie meest effectief samen met chemotherapie

Diverse voordrachten op ESMO Congress 2021 bevestigen dat er een rol voor immuuntherapie bij maag- en slokdarmcarcinoom lijkt te zijn. Daarnaast tekenen zich nieuwe behandelopties af voor HER2-positieve tumoren, was er nieuws over HIPEC en over CAR-T celtherapie. Internist-oncoloog dr. Marije Slingerland geeft commentaar.

12-11-202112-11-2021

Leestijd: 5 minuten

dr. Marten Dooper

Beeld: Jeroen van Kooten Fotografie

Voorzichtig komt immuuntherapie ook als reguliere behandeling voor maag- en slokdarmcarcinoom in zicht, blijkt uit diverse presentaties tijdens ESMO Congress 2021. Slingerland loopt ze achtereenvolgens door, te beginnen met de update van de CheckMate 577 studie na 14 maanden.¹ ‘De eerder gepubliceerde winst in ziektevrije en afstandsmetastasevrije overleving door een adjuvante behandeling met nivolumab na neoadjuvante chemoradiotherapie, blijft aanhouden. Het is altijd mooi om die bevestiging te zien. De mediane ziektevrije overleving neemt met nivolumab significant toe van 10,4 naar 22,4 maanden, en na 12 maanden is nog 62 procent van de patiënten in de nivolumabgroep in leven, tegenover 45 procent in de placebogroep. Wat mij betreft is dit een practice changing studie, hoewel we in Nederland het advies van de Commissie BOM afwachten.’

‘Als je de studies een beetje van een afstand bekijkt, dan geven vier andere studiepresentaties tijdens ESMO Congress 2021 dezelfde boodschap af’, stelt Slingerland. ‘Namelijk dat immuuntherapie het beste werkt in combinatie met chemotherapie.’ Allereerst de CheckMate 649-studie.²‘Deze studie illustreert heel mooi dat chemotherapie onmisbaar is naast immuuntherapie. Eerder al hebben de onderzoekers laten zien dat de toevoeging van nivolumab aan de eerstelijnsbehandeling met chemotherapie – XELOX of FOLFOX – bij patiënten met PD-L1-positieve tumoren met een CPS ≥ 5 tot een langere progressievrije overleving leidt dan chemotherapie alleen. Nu presenteerden ze de uitkomsten van de eerstelijnsbehandeling met nivolumab en ipilimumab, dus zonder chemotherapie. Ten opzichte van de eerstelijnsbehandeling met chemotherapie levert dit geen winst op. De eerstelijnsbehandeling met nivolumab en chemotherapie zal, denk ik, daarom de standaardbehandeling gaan worden.’

Chinese studies

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Longcarcinoom

Interessante studies die op termijn de klinische praktijk veranderen

Longarts Annemarie Becker-Commissaris zag tussen alle studies naar niet-kleincellig longcarcinoom, interessante ontwikkelingen. De meeste van deze studies waren nog in een vroege fase. Praktijkwijzigingen laten daarom nog op zich wachten.

12-11-202111-11-2021

Leestijd: 4 minuten

Leendert Douma

Beeld: Jeroen van Kooten Fotografie

De ontwikkelingen in de behandeling van longcarcinoom komen in golven, constateert Becker, en in 2021 is er duidelijk sprake van een tussenjaar. ‘De afgelopen jaren zijn we erg verwend met doorbraken als osimertinib en immuuntherapie’, zegt de longarts. ‘Overall zag ik dit jaar veel studies die op zich interessant zijn, maar niet met praktijkveranderende resultaten. Heel veel onderzoek is nice to know. Er was veel herhaling van wat eerder op congressen is gepresenteerd, maar dan net iets anders belicht. Of het waren fase II-onderzoeken die nog niet helemaal rijp voor de praktijk zijn. Ik had van tevoren ook niet verwacht dat er iets groots aan zat te komen.’

Durvalumab

Binnen het vakgebied wordt nu veel naar de plaatsbepaling van immuuntherapie gezocht, legt Becker uit. Bijvoorbeeld leeft de vraag of immuuntherapie nu voor of juist na een operatie of chemoradiatie moet worden gegeven. ‘Neoadjuvante en adjuvante immuuntherapie wordt nu tegen elkaar afgezet op veel manieren en met veel verschillende middelen. We weten nu echt niet wat beter is.’ De COAST-studie, die op ESMO Congress 2021 werd gepresenteerd, speelt daarop in.¹ Becker: ‘Daarin worden na chemoradiatie drie behandelingen onderzocht: durvalumab, zoals we nu doen, en durvalumab met oleclumab of monalizumab erbij. Die middelen werken tegen de resistentie van de bestraling. Er was ook een goede responskans, 38 procent, in beide studiearmen met een extra middel, maar het is nog te vroeg om de algehele overleving te meten.’ Bij GEMSTONE301, een Chinese fase III-studie, werd sugemalimab in plaats van durvalumab gegeven.² ‘Het interessante aan dat onderzoek was dat ook mensen zijn geïncludeerd die sequentiële chemoradiatie hebben gekregen’, zegt Becker. ‘Die hebben net zulke goede uitkomsten als patiënten die gelijktijdig chemotherapie en bestraling kregen. Dat was nieuw voor mij. Ik denk dat we toch eens beter moeten studeren op wat we na sequentiële chemoradiatie moeten doen. Geven we dan wel of niet durvalumab? Formeel mag het niet, maar rationeel kunnen we dit niet helemaal onderschrijven. Deze studie kan daarin een rol spelen.’

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Mammacarcinoom

Betere vooruitzichten voor patiënten met gemetastaseerde ziekte

Op het ESMO Congress 2021 was internist-oncoloog prof. dr. Gabe Sonke het meest onder de indruk van de resultaten met trastuzumab-deruxtecan bij gemetastaseerd HER2-positief mammacarcinoom. Daarnaast becommentarieert hij de actuele resultaten van een aantal grote, gerandomiseerde studies en een meta-analyse van de-escalatie van adjuvant trastuzumab.

12-11-202111-11-2021

Leestijd: 5 minuten

dr. Astrid Danen

Beeld: Jeroen van Kooten Fotografie

Misschien wel de belangrijkste studie die volgens Sonke tijdens ESMO Congress 2021 werd gepresenteerd is DESTINY-Breast 03.¹ In deze studie bij eerder behandelde patiënten met gemetastaseerd HER2-positief mammacarcinoom werd trastuzumab-deruxtecan (T-DXd) vergeleken met trastuzumab-emtansine (T-DM1), wat tegenwoordig veelal de standaard tweedelijnsbehandeling is. Alle patiënten waren in de eerste lijn behandeld met trastuzumab en een taxaan, en werden gerandomiseerd naar behandeling met een van beide antilichaam-geneesmiddelconjugaten. ‘Het primaire eindpunt was progressievrije overleving. Het resultaat daarvan was indrukwekkend, met een hazard ratio van 0,28’, vertelt Sonke. De mediane progressievrije overleving werd niet bereikt in de T-DXd-groep, en was 6,8 maanden in de T-DM1-groep. De progressievrije overleving na twaalf maanden was respectievelijk 75,8 procent en 34,1 procent.

‘T-DXd is al door de EMA geregistreerd voor behandeling in de derde lijn en hoger, op basis van een eenarmige studie. Dit is de eerste gerandomiseerde studie bij mammacarcinoom, met deze indrukwekkende resultaten. In eerdere studies werd veel longtoxiciteit gezien, in deze studie viel dat mee. Ongeveer 10 procent van de mensen had longtoxiciteit, bijna allemaal van graad 1 of 2.’ Wel van belang is dat de bijwerking ook na langer behandelen nog kan blijven optreden. Waar Sonke ook op wil wijzen is dat ongeveer 60 procent van de patiënten uit Azië kwam, maar dat er nog geen resultaten zijn gepresenteerd van enkel de Europese populatie. ‘Je ziet verder consistente effecten in alle onderzochte subgroepen, inclusief die met hersenmetastasen. Het registratiedossier moet nog beoordeeld worden, maar het ziet er wel naar uit dat de behandeling met T-DXd naar de tweede lijn zal kunnen gaan.’

PD-L1-expressie

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Melanoom

Adjuvant pembrolizumab bij hoog-risico stadium II melanoom

Een adjuvante behandeling met de PD1-remmer pembrolizumab na complete resectie verminderde het risico op recidieven bij patiënten met stadium IIB/C melanoom. Deze late-breaking resultaten van de KEYNOTE 716-studie werden gepresenteerd tijdens het ESMO Congress 2021.

12-11-202111-11-2021

Leestijd: 1 minuut

dr. Astrid Danen

Patiënten met stadium IIB/C melanoom hebben een vergelijkbare kans op recidieven en een vergelijkbare overleving als patiënten met stadium IIIA/B melanoom. Voor patiënten met stadium IIIA/B melanoom die positieve lymfeklieren hebben na complete resectie, is immuuntherapie met adjuvant pembrolizumab beschikbaar, wat de kans op recidieven en metastasen op afstand vermindert.

De KEYNOTE-716-studie is de eerste gerandomiseerde fase III-studie met adjuvant pembrolizumab bij stadium II melanoom. In deze studie kregen 976 patiënten met compleet gereseceerd stadium IIB/C melanoom ofwel pembrolizumab of placebo, gedurende maximaal een jaar. Bij de eerste, vooraf geplande analyse na een mediane follow-up van 14,4 maanden bleek dat pembrolizumab de recidiefvrije overleving significant verbeterde ten opzichte van placebo (HR: 0,65; P = 0,0066).¹ De mediane recidiefvrije overleving werd in beide armen niet bereikt. De recidiefvrije overleving na twaalf maanden bedroeg 90,5 procent met pembrolizumab versus 83,1 procent met placebo.

In de pembrolizumab-groep ontwikkelden 54 patiënten een recidief, tegenover 82 in de placebogroep. Ook kwamen met pembrolizumab minder vaak metastasen op afstand voor dan met placebo (23 versus 38). Het effect van pembrolizumab was consistent in alle geanalyseerde subgroepen.

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Colorectaal carcinoom

Veelbelovende respons met KRAS G12C-remmer adagrasib

Adagrasib vertoonde een bemoedigende activiteit bij uitgebreid voorbehandelde patiënten met KRAS G12C-gemuteerd colorectaal carcinoom, zowel als monotherapie en in combinatie met cetuximab. Dat blijkt uit resultaten van de KRYSTAL-1-studie die werden gepresenteerd tijdens het ESMO Congress 2021.

12-11-202111-11-2021

Leestijd: 1 minuut

dr. Astrid Danen

De KRAS G12C-mutatie komt voor bij 3 tot 4 procent van de patiënten met colorectaal carcinoom (CRC), en is een negatieve voorspeller van de effectiviteit van cetuximab. Adagrasib bindt selectief aan KRAS G12C, en houdt het in inactieve staat. De EGFR-signaalroute speelt mogelijk een rol bij reactivering van KRAS, wat een rationale biedt voor combinatie van adagrasib met de EGFR-remmer cetuximab.

De fase I/II-studie KRYSTAL-1 evalueerde adagrasib in meerdere groepen patiënten met gevorderde solide tumoren met een met KRAS G12C-mutatie. In de CRC-cohorten kregen patiënten adagrasib als monotherapie (n = 46) of in combinatie met cetuximab (n = 32). De patiënten waren uitgebreid voorbehandeld met gemiddeld drie therapieën. Tijdens het ESMO Congress 2021 werden de eerste resultaten gepresenteerd na een mediane follow-up van 8,9 maanden voor adagrasib monotherapie en zeven maanden voor de combinatiebehandeling van adagrasib en cetuximab.¹

In de groep die adagrasib monotherapie kreeg zagen de onderzoekers een responskans van 22 procent en een ziektecontrolepercentage van 87 procent. De mediane tijd tot eerste respons was 1,4 maanden en de mediane responsduur was 4,2 maanden. De mediane progressievrije overleving bedroeg 5,6 maanden.

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Oncologie algemeen

COVID-19-vaccinatie effectief onafhankelijk van behandeling

De meeste patiënten met solide tumoren die worden behandeld met chemotherapie, immuuntherapie of een combinatie daarvan hebben na twee COVID-19-vaccinaties een adequate antilichaamrespons. Een aanzienlijke minderheid vertoonde echter geen voldoende respons. Dat blijkt uit de resultaten van de VOICE-studie, die dr. Sjoukje Oosting, internist-oncoloog in het UMC Groningen, presenteerde tijdens het ESMO Congress 2021.

12-11-202111-11-2021

Leestijd: 1 minuut

dr. Astrid Danen

COVID-19-vaccinatie van patiënten met kanker wordt wereldwijd geadviseerd, al zijn deze patiënten niet of nauwelijks geïncludeerd in vaccinregistratiestudies. De vraag is welke impact chemotherapie en immuuntherapie hebben op de veiligheid en effectiviteit van deze vaccinatie. In de Nederlandse, prospectieve VOICE-studie werden 743 volwassenen verdeeld in vier cohorten: drie groepen patiënten met een solide tumor die behandeld werden met chemotherapie, immuuntherapie of chemo-immuuntherapie, en een controlegroep zonder tumoren. Allen ontvingen twee vaccinaties met het mRNA-1273 vaccin van Moderna.¹

Vier weken na de tweede vaccinatie was de antilichaamrespons in elk van de drie patiëntengroepen niet inferieur aan die van de controlegroep. Een adequate hoeveelheid antilichamen in het bloed werd gezien bij 93 procent van de patiënten die immuuntherapie kregen, 84 procent van de patiënten die chemotherapie kregen en 89 procent van de patiënten die chemo-immuuntherapie kregen ten opzichte van 99,6 procent in de controlegroep. Er waren geen nieuwe veiligheidssignalen.

Hoewel de meeste patiënten dus een adequate antilichaamrespons vertonen, is er ook een aanzienlijke minderheid die geen voldoende respons heeft, benadrukte Oosting. Ze wees er ook op dat na de eerste vaccinatie slechts ongeveer een derde van de patiënten een adequate antilichaamrespons vertoonde, de helft minder dan in de controlegroep. Bij bijna de helft van de patiënten die niet of suboptimaal reageerden was wel een spike-eiwitspecifieke T-celrespons zichtbaar.

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Oncologie algemeen

Extra checkpointremmer heeft geen meerwaarde

Toevoeging van avelumab aan cetuximab en radiotherapie zorgde niet voor verbeterde uitkomsten ten opzichte van de standaardbehandeling bij patiënten met lokaal gevorderd plaveiselcelcarcinoom van het hoofdhalsgebied (SCCHN). De resultaten van de fase III-studie GORTECH-REACH, gepresenteerd tijdens het ESMO Congress 2021, zullen de huidige praktijk niet veranderen.

12-11-202111-11-2021

Leestijd: 1 minuut

dr. Astrid Danen

Immuuncheckpointremmers maken deel uit van de standaardbehandeling bij gerecidiveerd of gemetastaseerd SCCHN. Combinatie met radiotherapie kan de werking van PD1- en PD-L1-remmers mogelijk versterken. Daarnaast zou de combinatie van de PD-L1-remmer avelumab met cetuximab een synergistisch effect kunnen hebben.

In de fase III-studie GORTECH-REACH werd de combinatie van avelumab met cetuximab en radiotherapie vergeleken met de standaardbehandeling bij patiënten met SCCHN. De standaardbehandeling bestond uit radiotherapie (IMRT) en cisplatine bij fitte patiënten, en uit IMRT en cetuximab bij niet-fitte patiënten die niet in aanmerking komen voor een hoge dosis cisplatine. De primaire uitkomstmaat was de progressievrije overleving (PFS).¹

In de groep niet-fitte patiënten (n = 277) was een PFS-voordeel zichtbaar ten gunste van de combinatiebehandeling met avelumab, al werd geen statistische significantie bereikt (HR: 0,84; P = 0,14). De PFS na twee jaar was 44 procent met de combinatiebehandeling van avelumab en cetuximab versus 31 procent met alleen cetuximab. Ook waren er minder locoregionale recidieven en minder afstandsmetastasen (6,4 procent versus 14,3 procent, respectievelijk); dit laatste verschil was wel statistisch significant (HR: 0,31; P = 0,007). Bij deze kwetsbare en oudere patiënten zagen de onderzoekers meer sterfgevallen bij de combinatiebehandeling (10 versus 3 in de cetuximabgroep), maar geen daarvan leek gerelateerd aan avelumab.

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Colorectaal carcinoom

Atezolizumab versterkt gunstig effect FOLFOXIRI en bevacizumab

Bij de eerstelijnsbehandeling van patiënten met irresectabel, gemetastaseerd colorectaal carcinoom (CRC) leidt het toevoegen van atezolizumab aan een behandeling met FOLFOXIRI en bevacizumab tot een kleine, maar significante verlenging van de progressievrije overleving. De resultaten van de fase II-studie AtezoTRIBE zijn gepresenteerd tijdens ESMO Congress 2021.

12-11-202111-11-2021

Leestijd: 1 minuut

Twan van Venrooij

De studie toont vooral een voordeel aan bij patiënten met mismatch-repair deficiënties (dMMR), maar suggereert dat ook patiënten zonder mismatch-repair deficiënties (pMMR) baat hebben bij immuuntherapie.¹In de totale groep patiënten was de mediane progressievrije overleving (PFS) 11,5 maanden bij behandeling met FOLFOXIRI en bevacizumab en 13,1 maanden bij FOLFOXIRI, bevacizumab en atezolizumab (HR: 0,69; P = 0,012). De responspercentages in beide groepen waren niet significant verschillend, met respectievelijk 64 en 59 procent. Een subgroepanalyse toonde dat met name patiënten met dMMR een groot voordeel hadden van de toevoeging van atezolizumab, met een mediane PFS van 6,6 maanden in de controlegroep versus ‘niet bereikt’ bij patiënten die ook atezolizumab kregen (HR 0,11, P = 0,002). Maar ook patiënten met pMMR leken enig voordeel te hebben, met een mediane PFS van 11,4 vs. 12,9 maanden (HR: 0,78; P = 0,071). Data over de totale overleving waren nog niet geschikt voor analyse. Het toevoegen van atezolizumab had verder geen grote invloed op het optreden van bijwerkingen.

De AtezoTRIBE-studie is geïnitieerd door de Italiaanse GONO-onderzoeksgroep. In totaal kregen 218 patiënten met niet-resectabel gemetastaseerd microsatelliet stabiel CRC maximaal 8 kuren FOLFOXIRI en bevacizumab (n = 73) of FOLFOXIRI, bevacizumab en atezolizumab (n = 145). Vervolgens kregen patiënten een onderhoudsbehandeling met respectievelijk 5FU en bevacizumab of deze combinatie plus atezolizumab. De combinatie van immuuntherapie met de angiogeneseremmer bevacizumab zou hypothetisch gezien voordeel op kunnen leveren, onder meer omdat bevacizumab de activiteit van immuunsuppressieve cellen vermindert en de infiltratie van T-cellen in de tumor bevordert.

In studies bij gemetastaseerd CRC waarin deze strategie is onderzocht, werd tot nog toe geen voordeel van immuuntherapie gezien. Dit waren met name onderzoeken in latere behandellijnen. De Italiaanse onderzoekers hoopten op een betere effectiviteit in de eerste lijn, omdat chemotherapie naar verwachting de hoeveelheid tumorantigenen verhoogt.

Registreer nu en lees gratis

Registreren

Al een account?

Verdere follow-up

Chinese studies

Durvalumab

PD-L1-expressie

Meld u aan voor de nieuwsbrief van Oncologie Vandaag

Registreren

Inloggen