Als gevolg van de nieuwe farmacotherapeutische mogelijkheden kunnen mannen met gemetastaseerd prostaatcarcinoom tegenwoordig nog jaren in leven blijven. De (continue) behandeling gaat echter gepaard met bijwerkingen. Voldoende lichamelijke inspanning kan deze negatieve gevolgen van de farmacotherapie verminderen en de kwaliteit van leven verbeteren.
Pakweg 10 jaar geleden was de behandeling van patiënten met gemetastaseerd prostaatcarcinoom nog erg overzichtelijk: androgeendeprivatietherapie (ADT) totdat er sprake was van castratieresistente ziekte en daarna volgde de toevoeging van chemotherapie in de vorm van docetaxel. Vanaf 2010 werd het ingewikkelder: behalve docetaxel bleken ook cabazitaxel, abirateron plus prednison, enzalutamide en radium-223 de overleving bij gemetastaseerd castratieresistent prostaatcarcinoom (mCRPC) te verbeteren. Vervolgens bleek uit de CHAARTED-studie, LATITUDE-studie en STAMPEDE-studie dat het toevoegen van docetaxel of abirateron plus prednison aan ADT bij mannen met nieuw gediagnosticeerd gemetastaseerd hormoongevoelig prostaatcarcinoom (mHSPC) de overleving sterk verbetert. Studies met enzalutamide als toevoeging aan ADT bij mHSPC lopen nog.
Jarenlang bijwerkingen
‘De komst van al deze nieuwe behandelmogelijkheden en daaruit volgende sterke verbetering van de overleving van patiënten met gemetastaseerd prostaatcarcinoom is natuurlijk prachtig’, stelt uroloog dr. Peter Østergren van Herlev Hospital in Denemarken. ‘Maar het betekent wel dat patiënten jarenlang bijwerkingen ondervinden van de behandeling. Immers: de behandeling met ADT is levenslang en de behandeling met abirateron plus prednison of enzalutamide duurt in principe tot aan progressie.’
