De publicatie van de ADAURA-studie1 zal niet zonder gevolgen blijven voor de klinische praktijk, verwacht Lizza Hendriks (longarts in Maastricht UMC+). Patiënten met niet-kleincellig longkanker met een EGFR-mutatie zullen ernaar gaan vragen. Gelet op de onderzoeksresultaten uit de studie is dit terecht, stelt Hendriks. Wel plaatst ze enkele kanttekeningen waarmee dan rekening moet worden gehouden.
In de dubbelblinde fase-III ADAURA-studie zijn 682 patiënten met volledig gereseceerde EGFR-positieve (exon 19-deletie of exon 21 L858R) NSCLC gerandomiseerd voor toepassing van osimertinib (80 mg eenmaal daags) versus placebo, gedurende drie jaar. Het primaire eindpunt van de studie was ziektevrije overleving bij patiënten met stadium II tot IIIA ziekte. De secundaire eindpunten waren ziektevrije overleving in de totale populatie van patiënten met stadium IB tot IIIA ziekte, totale overleving, veiligheid en kwaliteit van leven. ‘De resultaten zijn beslist heel mooi’, zegt Hendriks. ‘De ziektevrije overleving was significant beter in de osimertinib-groep dan in de placebogroep. Bovendien ontwikkelden slechts 6 mensen in de osimertinib-groep hersenmetastasen, tegen 39 in de placebogroep.’
Drie andere studies
Hendriks ziet een duidelijk verschil met drie recente andere studies voor dezelfde patiëntenpopulatie, namelijk de ADJUVANT-2, IMPACT-3 en EVIDENCE4-studies. De eerste twee waren gerandomiseerde studies voor gefitinib gedurende twee jaar versus chemotherapie, de derde studie voor twee jaar icotinib (uitsluitend goedgekeurd in China) versus chemotherapie. In een recente publicatie5 waarvan Hendriks eerste auteur is, worden deze studies in perspectief geplaatst. ‘Alle drie hadden ziektevrije overleving als eindpunt’, vertelt ze. ‘Met uitzondering van IMPACT laten ze daarin aanvankelijk duidelijk effect zien, maar na verloop van tijd komen de lijnen toch weer bij elkaar. Bij de ADAURA-studie lijkt de curve positiever, maar hierbij moeten we wel aantekenen dat we tot nu toe pas cijfers hebben over de periode van twee jaar. We weten dus nog niet wat er gebeurt als de patiënt na drie jaar met de behandeling stopt.’
